Λυκόφως

Without Comment... Martin Luther King - I Have A Dream Speech  - August 28, 1963 -

naah, not really... Εν ένα ποστ που εχρωστούσα τούτο. Αθήνα 2004 - Το γλιτζ, το γκλάμουρ, ο ενθουσιασμός, οι Αγώνες, ο κόσμος, η ζέστη, το περπάτημα, ο πατριωτισμός, η εθνική περηφάνεια.  Αθήνα 2013 - 9 χρόνια μετά....ΓΟΥΆΟΥ!!!!!!!!!!  Όκεϊ εν πρέπει να είμαι πολλά κατζιά απλά θα καταγράψω τις εντυπώσεις μου.  Καταρχάς, μιας τζιαι ήσhε 9 χρόνια να πατήσω το πόι μου στη χαλφ-μάδερ-Γκρίετσεσκι (ράσσ hιαν προνανσιέσ hιον), εν αθυμούμουν ΤΙΠΟΤΕ. Με κατά που έπεφτε το Σύνταγμα με κατά που έπεφτε η Ομόνοια. Αιόλου, Ερμού, Σταδίου, Πανεπηστιμίου, Αθηνάς, Μοναστηράκι, Πλάκα....εν σάννα μου εμίλας αλαουρνέζικα. Το μόνο που αθυμούμουν εν ότι ούλα εν κοντά το ένα που το άλλο. Αλλά επειδή φυσικά εκαλόκατσα εις την νήσο, εκακοφάνηκε μου το περπάτημα. Εξεσυνήθισα σε σημείο που οι δρόμοι τους εφανήκαν μου ατέλειωτοι τζιαι πιο μεγάλοι τζιαι που τους δρόμους της μάμας-Ίνγλαντ!!! Τέσπα. Φτάνουμε αισίως με το ταίρι-φιλενάς - for privacy purposes let's name her "η Δα

Μετρώ τις ευλογίες μου τζιαι όι τις αναποθκιές μου.  Χτες έφτασα (αισίως) στο 27ο έτος της ηλικίας μου.  Έφτασα σώα τζιαι αβλαβής. Με δυο πόδια, δυο χέρια, δυο μάτια. Έφτασα με τη μάμα μου τζιαι το παπά μου δίπλα μου, να με αγαπούν τζιαι να τους αγαπώ. Έφτασα με την αγάπη των μωρών μου, τη Συσούλα μου τζιαι την Άριελ μου.  Έφτασα με την αγάπη των 3 γυναικών που πλέον εν κάτι παραπάνω που φίλες για μένα, εν αρφάες. Έφτασα με την φιλία κάποιων τραυματισμένων ψυχών που είμαι ευγνόμων που τις έχω στη ζωή μου. Έφτασα δαμέ με την αγάπη μιας Μπέλλας τζιαι με την αγάπη των ξαδέλφων τζιαι του αδελφού μου.  Τζιαι έφτασα δαμέ με την αγάπη .  Count your rainbows, not your thunderstorms.  Και για να λέμε του στραβού το δίκαιο, εν μπορώ να έχω κανένα παράπονο πλέον που τη ζωή. Έκλαψα, εγέλασα, εκέρδισα, έχασα, ερωτεύτηκα, απογοητεύτηκα, ανανεώθηκα, εθαύμασα   αλλά πάνω που ούλα...αγάπησα, τζιαι αγαπώ ακόμα.  Τζιαι τα καλά τζιαι τα άσhιημα.  Τζιαι τους καλούς τζιαι του

Είμαι περήφανη να πω, πως την προήγουμενη Τετάρτη, 31 Ιουλίου 2013, υπήρξα και εγώ ακόμα ένα τούβλο πάνω στο τοίχο της μαγευτικής συναυλίας που έδωσε ο Roger Waters στο Ο.Α.Κ.Α στην Αθήνα. Όλα εξεκίνησαν την προγούμενη μέρα. Ήδη που την πτήση της Aegean έβλεπες τα "σημάδια" ποιοί επιέννασσιν ειδικά για τούντη συναυλία. Κάτι οι φανέλες, κάτι οι διαλόγοι, επρωδίδαν ότι άξιζε το κόπο να κάμεις ένα ταξίδι μόνο τζιαι μόνο για να δεις τούτο συναυλία/υπερθέαμα.   Την ημέρα της συναυλίας εγύριζα στο Μοναστηράκι ολημερίς. Κάτι ψώνάκια, κανά καφεδάκι με τα ξαδέλφια, κάτι ροκκάδικα να ψάχνω βυνίλια. Ήταν απλά μια αφασία. Ζέστη η Αθήνα, ασφυκτικά γεμάτη, αλλά στο γυρισμό μας από το Μοναστηράκι στο ξενοδοχείο, ήδη και πάλι τα σημάθκια ήταν εμφανές. Έβλεπες στα βαγόνια ήδη από τις 5μ.μ. τους πιστούς φαν να πορεύονται για το σταθμό της Ειρήνης, μπροστά από το Ο.Α.Κ.Α. Όταν πήραμε τζι' εμείς τα πόθκια μας επιτέλους, εφτάσαμε 2 ώρες μετά το άνοιγμα της πόρτας στο στάδιο. Μια κοσ